Η ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΝΟΘΗΚΩΝ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΟΥΣΕΙΟ

1919
line.png

   Το 1919 , Ο Ευάγγελος Λαδιάς αγοράζει το πλατυμέτωπο αρχοντικό από τον μουσουλμάνο Μεχμέτ Κεχαγιά. Το ιδιωτικό συμφωνητικό που υπογράφουν, επικυρώνεται το 1931 από το Ελληνικό Κράτος.

untitled-41.jpg
Η απόφαση για το μουσείο.
  Το σπίτι που κατοικείται έως σήμερα, αποτελεί δείγμα της τοπικής αρχιτεκτονικής και παράδειγμα της πολιτισμικής ανταλλαγής μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. 
1920
line.png
  Οικοδομούνται οι δύο αποθήκες και το χαγιάτι** στην αυλή της οικίας Λαδιά, για να στεγάσουν την εμπορική και αγροτική δραστηριότητα της οικογένειας.Τα κύρια υλικά κατασκευής είναι η πέτρα και το ξύλο τα οποία προέρχονται από το Παγγαίο όρος. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι δομημένοι με λίθους οι οποίοι έχουν συνδεθεί με κονίαμα και είναι ενισχυμένοι με εμφανή ξυλοδεσία. Τα εσωτερικά χωρίσματα είναι κατασκευασμένα με την τεχνική μπαγδατί, αποτελούνται από έναν ξύλινο σκελετό στον οποίο έχουν καρφωθεί οριζόντια ξύλινα πηχάκια. Τα κτίρια αποτελούν δείγματα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα.
**Το χαγιάτι είναι ο στεγασμένος εξώστης συνέχεια του κυρίως κτίσματος.Την εποχή της καπνοκαλλιέργειας χρησιμοποιήθηκε ως βοηθητικός χώρος αλλά και σαν ξηραντήριο καπνού.
141.jpg
1939
line1.png
  Στη φωτογραφία  απεικονίζονται μέλη της οικογένειας Λαδιά μπροστά από το χαγιάτι και τις αποθήκες. Οι αρμαθιές του καπνού έχουν κρεμαστεί στα τελάρα για την αποξήρανσή τους.

 

151.jpg
2013
line1.png
  Ξεκινούν οι εργασίες αποκατάστασης των καπναποθηκών, που θα μετατραπούν σε μουσείο για να στεγάσουν την συλλογή αντικειμένων. Οι εργασίες συντήρησης σέβονται τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, δομικά υλικά αλλά και τα παράθυρα, η αυλόπορτα και οι πόρτες των κτιρίων επαναχρησιμοποιούνται, μειώνοντας σημαντικά τον βαθμό παρέμβασης και αλλοίωσης των αρχικών κτισμάτων. Το χαγιάτι και το λιθόστρωτο καλντερίμι, που ενώνει τους χώρους, δεν έχουν υποστεί καμία εργασία.
Σήμερα
line1.png

  Ο χαρακτηριστικός τύπος Παγγαιορίτικου σπιτιού, με τοπική λαϊκή αρχιτεκτονική, είναι διώροφο ορθογώνιο σπίτι. Τα οικοδομικά υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή του είναι παρμένα από τη γύρω περιοχή: ξύλο από δάσος, σχιστόλιθος και πέτρες από το βουνό. Για τη σκεπή χρησιμοποιούνται κεραμίδια. Ο σκελετός, τα πατώματα και η στέγη είναι κατασκευασμένα από ξύλο. Τα κενά του σκελετού επιχρίονται με ασβεστοκονίαμα αναμεμιγμένο με άχυρο. Οι διαχωριστικοί τοίχοι είναι φτιαγμένοι από πηχάκια με σοβά. Το κενό αέρα που μένει ανάμεσα στα πηχάκια έχει θερμομονωτική αξία.
 Το ισόγειο συνήθως χρησιμοποιούνταν σαν στάβλος, ενώ μια εσωτερική σκάλα οδηγούσε στον πρώτο όροφο. Ο ημιυπαίθριος χώρος στη νότια πλευρά του σπιτιού (χαγιάτι) λειτουργούσε σαν προθάλαμος που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του αερισμού αλλά χρησιμοποιούνταν και σαν ξηραντήριο καπνού και για άλλες αγροτικές εργασίες. Οι διάφορες παραλλαγές κατοικίας είχανε κοινά χαρακτηριστικά και είναι τα ακόλουθα:
  - οι τοίχοι ήταν χοντροί (πάχους 0,70-0,90 μ.) και με κύριο δομικό υλικό την πέτρα έτσι ώστε τα σπίτια να προστατεύονται από τους ισχυρούς ανέμους των βουνών,
  - τα ανοίγματα των τοίχων στις πλευρές με δυσμενή προσανατολισμό ήταν ιδιαίτερα μικρά έως και ανύπαρκτα.

  Θερμομόνωση επιτυγχάνονταν με στρογγυλά αποφλοιωμένα ξύλα πάνω σε καλάμια ή σανίδωμα και επιχρίονταν με ασβεστοκονίαμα.

  Η στέγη κατασκευαζόταν με κλίση για την αντιμετώπιση του χιονιού και τα δωμάτια καλύπτονταν από ξύλο τα ταβάνια.

  Τα σπίτια ήταν υπερυψωμένα, με περισσότερα παράθυρα στον όροφο παρά στο ισόγειο.

  Τα δωμάτια ήταν χαμηλοτάβανα για αποθήκευση θερμότητας.

71.jpg
Η όψη του σπιτιού από την πίσω αυλή
Το εσωτερικό του σπιτιού σήμερα
line1.png

Communication

Search