Το 1919 , Ο Ευάγγελος Λαδιάς αγοράζει το πλατυμέτωπο αρχοντικό από τον μουσουλμάνο Μεχμέτ Κεχαγιά. Το ιδιωτικό συμφωνητικό που υπογράφουν, επικυρώνεται το 1931 από το Ελληνικό Κράτος.
**Το χαγιάτι είναι ο στεγασμένος εξώστης συνέχεια του κυρίως κτίσματος.Την εποχή της καπνοκαλλιέργειας χρησιμοποιήθηκε ως βοηθητικός χώρος αλλά και σαν ξηραντήριο καπνού.
Ο χαρακτηριστικός τύπος Παγγαιορίτικου σπιτιού, με τοπική λαϊκή αρχιτεκτονική, είναι διώροφο ορθογώνιο σπίτι. Τα οικοδομικά υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή του είναι παρμένα από τη γύρω περιοχή: ξύλο από δάσος, σχιστόλιθος και πέτρες από το βουνό. Για τη σκεπή χρησιμοποιούνται κεραμίδια. Ο σκελετός, τα πατώματα και η στέγη είναι κατασκευασμένα από ξύλο. Τα κενά του σκελετού επιχρίονται με ασβεστοκονίαμα αναμεμιγμένο με άχυρο. Οι διαχωριστικοί τοίχοι είναι φτιαγμένοι από πηχάκια με σοβά. Το κενό αέρα που μένει ανάμεσα στα πηχάκια έχει θερμομονωτική αξία.
Το ισόγειο συνήθως χρησιμοποιούνταν σαν στάβλος, ενώ μια εσωτερική σκάλα οδηγούσε στον πρώτο όροφο. Ο ημιυπαίθριος χώρος στη νότια πλευρά του σπιτιού (χαγιάτι) λειτουργούσε σαν προθάλαμος που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του αερισμού αλλά χρησιμοποιούνταν και σαν ξηραντήριο καπνού και για άλλες αγροτικές εργασίες. Οι διάφορες παραλλαγές κατοικίας είχανε κοινά χαρακτηριστικά και είναι τα ακόλουθα:
- οι τοίχοι ήταν χοντροί (πάχους 0,70-0,90 μ.) και με κύριο δομικό υλικό την πέτρα έτσι ώστε τα σπίτια να προστατεύονται από τους ισχυρούς ανέμους των βουνών,
- τα ανοίγματα των τοίχων στις πλευρές με δυσμενή προσανατολισμό ήταν ιδιαίτερα μικρά έως και ανύπαρκτα.
Θερμομόνωση επιτυγχάνονταν με στρογγυλά αποφλοιωμένα ξύλα πάνω σε καλάμια ή σανίδωμα και επιχρίονταν με ασβεστοκονίαμα.
Η στέγη κατασκευαζόταν με κλίση για την αντιμετώπιση του χιονιού και τα δωμάτια καλύπτονταν από ξύλο τα ταβάνια.
Τα σπίτια ήταν υπερυψωμένα, με περισσότερα παράθυρα στον όροφο παρά στο ισόγειο.
Τα δωμάτια ήταν χαμηλοτάβανα για αποθήκευση θερμότητας.
